Marta Hadyńska
Projekt GLINA
kuratorka: Dominika Święcicka

Zapraszam wszystkich zainteresowanych do współpracy przy tworzeniu wielkiej rzeźby z gliny. Codziennie od 8 do 12 lipca (z wyjątkiem poniedziałku) w godzinach od 14.00 do 16:00. Proszę założyć ubrania, które mogą się pobrudzić. A to moje krótkie opowiadanie, które ma przybliżyć ideę projektu:

Było lato.
Pachnąca pysznie trawa sprzed naszego domu ususzyła się i poleciała z wiatrem, odsłaniając skorupę wielkiego żółwia.
My zmieniliśmy stroje na płowe sukienki i modę safari.
Nawet niebo wyblakło. Jego błękit marzył o odcieniu słomy. Kapelusze chmur przypominały nam postaci znane z dzieciństwa, obrosłe w skrzydła, powoli uptaszające się, wypiętrzające, to znów spłaszczające do psów i nowych kapeluszy. Wskazywaliśmy sobie znajome kształty, a nasze ramiona pachniały czymś ziemistym i wakacjami.
Nie mieliśmy w tym czasie wiele zajęć. Staliśmy się leniwi. Przyszedł czas skupienia na rzeczach nieistotnych. Półprzytomni od słońca pozwalaliśmy sobie odpływać w stany senne.
A jednocześnie pragnęliśmy żyć prosto. Nasze ręce szukały czegoś materialnego. Chcieliśmy poczuć nacisk, trzymać, objąć coś, co ma ciężar. Chcieliśmy zebrać plastry starej wysuszonej ziemi, podlać je wodą z burzy i zagnieść ciasto. Błyszczące od wody, jak lakierowane, a jednocześnie bardzo plastyczne. I duże. Nawet większe od nas. Takie, które potrzebowało dłoni naszych nóg, pleców, całych ramion, szyj. Wtedy tylko mogliśmy znowu poczuć, że żyjemy. Mogliśmy ulepić widziadła pochowane w naszych ciałach. Zjawy, które spotykaliśmy tylko w snach. Chcieliśmy zebrać je wszystkie w jednej bryle ziemi, żeby zrozumieć w końcu podobieństwo między nami.
Stwory szybko się zmieniały. Jedne uginały się pod ciężarem nadanej im przez nas masy, inne pękały, spływały, zapadały się do środka wspólnego cielska, cicho, jakby z głębokim zrozumieniem własnej natury. Nowe formy po chwili stawały się stare i już wyrastały na nich kolejne nowe. Nasze ręce, stopy, głowy i brzuchy przychodziły tu, by kontemplować tajemnicę. Przychodziliśmy, by w ciele ziemi zostać zmieszani w jedno.
Ugniatając ciasto tak długo, aż nam ręce odpadły, czekaliśmy, by wszystkie nasze sny, zwierzęta, kapelusze i członkowie rodzin pogodziły się, rozpłaszczyły w uścisku, do utraty ostatnich swoich konturów. A teraz nowe dzieci ugniatają nas aż im ręce odpadną.
…
Projekt GLINA ma na celu zaangażowanie mieszkańców Zielonej Góry do współdziałania w ramach Półkolonii. Przez cały czas trwania eventu chcemy pracować z gliną, a dokładnie z dużym blokiem gliny wielkości 2 metrów sześciennych. Przed rozpoczęciem Półkolonii w ogrodzie Muzeum Ziemi Lubuskiej uformujemy z gliny formę obelisku, którą następnie, wraz z mieszkańcami, będziemy przekształcać. Zależy nam na dużej formie, gdyż chcemy do działania zaangażować całe ciało, sprowokować sytuację wymagającą współdziałania, umożliwić uczestnikom doświadczanie owej materii w nowy sposób. Oprócz tego, przewidujemy również możliwość tworzenia małych rzeźb, z których chciałybyśmy stworzyć tymczasową wystawę, i które uczestnicy mogliby zabrać następnie do domu. Program ma być płynny – chcemy aby pomysły na działania wynikały ze współpracy z uczestnikami, materią i charakterem miejsca.

Projekt Glina towarszyszy wystawie „Półkolonie” (7-20.07.2017)