„Mówię o miłości przez Lema. Mówię o chemicznym procesie, o cudzie, o poszukiwaniu, o oczekiwaniu, o błędach, o uszlachetnianiu, o poligonach emocjonalnych, o metodzie, o odrobinie cudowności, o przepływie energii, o elektryczności między ludźmi, o widmie przenikającej lubieży, o megamorach, o rozczarowaniach, o braku, o uniesieniu, o dobrej karcie, o łaskawej gwieździe, o drodze, o niemożności, o piorunach, o wybuchach lirycznych, o polach mocy, o potencjałach możliwości, o rozamorowaniu, o kaprysach”.
Adam Łucki inspiruje się twórczością Stanisława Lema od wielu lat. Ilustruje jego teksty na niespotykaną skalę, tworząc właściwie nowe, spójne uniwersum wizualne.
Wystawa „Amorobile C8-H11-N” choć wynika z fascynacji twórczością wielkiego pisarza, jest też opowieścią o miłości jako zjawisku biologicznym i kulturowym, które jest rodzajem gry o najwyższą stawkę – kształt, sens i wymiar życia jednostki. Gra jest w tym wypadku rozumiana jako idea i jako forma, galeria staje się przestrzenią dziania na niby i naprawdę, scenografią dla spektaklu o sprawach ostatecznych.

Adam Łucki (ur. 1983 r. w Krośnie Odrzańskim) studiuje Malarstwo w Instytucie Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Zielonogórskiego. Debiutował w 2005 roku scenografią do spektaklu „Tangen” na podstawie „Głodu” Knuta Hamsuna w reżyserii Łukasza Witta Michałowskiego w Teatrze Witkacego w Zakopanem. Autor scenografii m. in. do: „Klątwy”, reż. Anna Polny, PWST Kraków, 2007; „Akompaniatora”, reż. J. Opalski, Teatr im. Juliusza Słowackiego, Kraków, 2008; „Lekcji tańca dla starszych i zaawansowanych wg Hrabala”, reż. Adam Sroka, Teatr STU, 2010; Maszyn i instalacji do „Galgenberg”, reż. Agata Duda Gracz, Teatr Słowackiego, Kraków, 2007. Mieszka i pracuje w Uroczysku w Dolinie Bobru w Wysokiej.