„Wariat i zakonnica” to opowieść o ludziach, którym przydarzyły się nieprzewidziane okoliczności.On: Mieczysław Walpurg, zdiagnozowany przez lekarzy, jako niebezpieczny osobnik ze względu na paranormalne zachowanie zostaje osadzony w domu dla obłąkanych. Leczony jest standardowo poprzez aplikowanie środków farmakologicznych. Dodatkowo zabezpieczony jest charakterystycznym kaftanem BEZPIECZEŃSTWA. Do celi niebezpiecznego furiata zostaje wprowadzona ona: stosunkowo uduchowiona siostra zakonna – w celu opieki nad szaleńcem. Pomiędzy nią a delikwentem powoli narasta dialog w następstwie, którego siostra zakonna dowiaduje się o jego tożsamości. Ten fakt powoduje, że diametralnie zmienia się jej stosunek do pacjenta. Walpurg okazuje się pisarzem, twórcą. Właśnie jego twórczością wcześniej siostra Anna bardzo się fascynowała. W tej sytuacji między nią a fascynującym autorem pękają lody i początkowa nieufność przeradza się w ciepłe uczucie owocujące szczerą miłością. Okazuje się ostatecznie, że ta namiastka miłości całkowicie leczy Walpurga i bohater odkrywa, że znikła dręcząca go przypadłość, Dementia praecox. Dalej wypadki następują szybko jedne po drugich i fabuła mająca cechy happy endu, zamienia się w melodramat. Spektakl osadzony jest najczęściej wśród publiczności, w przestrzeni areny przypominającej jako żywo arenę cyrkową. Tym sposobem publiczność niejako uczestniczy w akcji śledząc z bliska rozwijającą się opowieść. Ponadto publiczność pada także pastwą działań psychopatycznych lekarzy, którzy już w prologu traktują wchodzących jako potencjalnych pacjentów. Spektakl naznaczony jest niejako nadekspresyjną, transową grą Mieczysłwa Walpurga i stonowaną, przejmującą do głębi grą siostry Anny. Sceny z doktorami mają charakter wyłącznie mimiczny na muzyce Ricka Wakemana „White Rock” jakby specjalnie skomponowanej na tę okoliczność. Ważnym elementem jest także operacja światłami, która niewątpliwie podkreśla nastrój spektaklu. Na scenografię składają się elementy scenograficzne nawiązujące swym charakterem do wyposażenia szpitalnego. Autorem scenariusza, koncepcji sztuki oraz wybranych fragmentów muzyki stosowanej w spektaklu a także reżyserem jest Edward Gramont 7 premiera Teatru TAQ miała miejsce 22 grudnia 1977 roku w Zakładowym Domu Kultury „Odra”, Nowosolskiej Fabryki Nici w Nowej Soli. Scenariusz sztuki został napisany przez Edwarda Gramonta, latem 1977 roku, na który złożyły się teksty: Stanisława Ignacego Witkiewicza „Wariat i zakonnica”, Ewangelia wg św. Mateusza, fragment poematu „Elza” Louisa Aragona „Chcę ci wyznać tajemnicę”. Po wielu latach w roku 1997 pojawił się nowy tekścik zasilający Witkacego, mianowicie: fragmenty tekstów Fernando Arrabala z książki „Jądro szaleństwa”   „Usta/lenia” to kolejny autorski spektakl Edwarda Gramonta lidera i założyciela Teatru „TERMINUS A QUO”, w którym autor demaskuje obyczajowość polską poprzez sięgnięcie do legendy o Robin Hodzie”. Ta zdawałoby się nie przystająca do rzeczywistości naszego kraju legenda posłużyła by zabrzmiały ironiczne słowa prawdy o religii i wierze. Trochę w tym wszystkim jest też mitologii greckiej ale w sumie nie o Zeusie tutaj mowa. Spektakl utrzymany jest w lekkim, humorystycznym tonie, choć emanuje z całości sarkazm i ironia. Bardzo głęboko aż do bólu poruszony jest w tym spektaklu problem wiary, choć tworzywem wyjściowym jest iście kabaretowy ton zdeformowanej legendy o Robin Hoodzie. To właśnie przestawienie środka ciężkości złożonych spraw wiary o której napomina się jakby mimochodem, jakby od niechcenia, jakby bez związku z całością, tworzenia obrazu świata na podobieństwo snu schizofrenika na rzecz mówienia tonem poważnym o sprawach zupełnie błahych, zupełnie nieistotnych, powoduje, że poruszając tak ważne sprawy społeczno-obyczajowe nie przekracza się elementów teatralnych czy kabaretowych na rzecz publicystyki czy demagogii. Edward Gramont wielokrotnie przystawiał zwierciadło do twarzy widza by nim wstrząsnąć, powiedzieć mu prawdę o sobie tak czyni i tym razem a ekipa aktorska naprawdę daje radę.