Poznajemy tu gombrowiczowskiego bohatera, który stanie się dopiero Józiem z Ferdydurke i Witoldem z Pornografii. Tytułowy tancerz, ogarnięty obsesją śledzenia pewnego eleganckiego mecenasa, gorączkowo szuka własnej tożsamości. Jak się okazuje, osobliwym rodzajem walki z formą staje się spazmatyczny ruch. To, co z początku wydaje się fascynacją, staje się dość szybko groteską. Ukazany świat nie ma równowagi. Chybocze się. Trudno oddzielić w nim elegancję mecenasa Kraykowskiego od desperacji tancerza. Zgodnie z gombrowiczowską koncepcją o istnieniu „kościoła ludzkiego” jeden człowiek stwarza drugiego na podobieństwo bóstwa, by potem go brutalnie strącić w nicość.