Próbując sobie odpowiedzieć na pytanie o to, jak świat i my moglibyśmy wyglądać w przyszłości, a także jak wyglądaliśmy w przeszłości, przychodzi również chwila na zastanowienie jacy jesteśmy dzisiaj. Kwestia nie tyczy się jedynie wyglądu, lecz tego co jest w środku i jak ten środek ewoluuje, transformuje, zmienia, deformuje i przybiera nowe postacie. Być może powoływane dawniej do życia małe homunkulusy dotykają nas dzisiaj jako wielkie niezdefiniowane istoty? Albo zwyczajnie jak istota mogłaby dotykać? Ręką? Brzuchem? Gestem? Słowami? czy może po prostu obrazem?

GOSIA BARTOSIK
Malarka, rysowniczka, graficzka. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki Warsztatowej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Ma na swoim koncie kilka wystaw indywidualnych (min. 2017 Obudziłam się dorosła, CK ZAMEK, Poznań; 2012 Kultura wolnych ciał, Galeria V9, Warszawa) i kilka zbiorowych (min. 2015 Niechcący, BWA, Zielona Góra; 2015 Dupa Diabła, Galeria V9, Warszawa;), jej prace można też zobaczyć w ZINach i malarstwie ulicznym, jak również przy okazji działań twórczo – aktywistycznych w przestrzeniach pozagaleryjnych. Prace Bartosik to krytyczny komentarz do wrażliwości i niewrażliwości człowieka. Uważność spojrzenia kieruje na kondycję ludzką i zwraca uwagę na polemikę postępowań wobec świata, wobec zwierząt i przede wszystkim wobec drugiej osoby. Swoje spostrzeżenia najczęściej przekazuje w zdeformowanych komentarzem ciałach nie do końca ludzkich, nie do końca zwierzęcych, połamanych biologicznie.